Nakşibendî yolunda sülük eden sâliklerin bu usulleri ezberlemeleri, anlamaları ve ifade ettikleri manalara göre amel etmeleri gerekir. Bilindiği gibi bu yüce tarikat, Maveraünnehir beldelerinde ortaya çıktı ve orada yayılarak şöhret buldu. O beldelerde bulunan halkın büyük çoğunluğu Farsça konuşurlardı. Bu sebepten dolayı söz konusu terimler de Farsça olarak anılır

1) Vukûf-ı Zamanî

Anlamı; her an kendini yoklamak ve zamanı iyi değerlendirmektir. Müridin zamanı çok iyi değerlendirmesidir.

2) Vukûf-ı Adedî

Anlamı; zikir sayısına dikkat etmek ve uymaktır. Dersin adedi ve gerçek manası düşünülmelidir.

3) Vukûf-ı Kalbî

Anlamı; kalbin daima zikr-i ilâhî ile meşgul olmasıyla kalbin kontrol edilebilmesidir. Kalbi uyanık tutmak gerekir.

4) Hûş der-dem

Anlamı her alınan ve verilen nefeste manen uyanık bulunmaktır. Nefes alıp verirken, gaflette olmamak..

5) Nâzar ber-kadem

Anlamı Gözün ayak ucuna bakarak yürünmesi, fuzûli (boş) bakışlardan muhafazasıdır. Başkasına değil, kendine bakmalıdır..

6) Sefer der-vatan

Halktan ayrılıp Hakk'a gitmesidir.

7) Halvet der-encümen

Halk içinde de olsa, halvet hali olmalıdır.

8) Yâd kerd

Anlamı; kalbin zakir hale gelmesi, yani dil ve kalp zikrini birleştirmektir. Şeyhin verdiği zikri, kalb ve dil ile daima tekrarlamak.

9) Bâz geşt

Anlamı; matlub ve maksudun ancak Allah rızası olmasıdır. Zikirle Allah'a dönüş, vuslât düşünülmelidir.

10) Nigâh-daşt

Anlamı; nefsani ve şeytani vesveselerden korunmaktır. Kalbi zararlı düşüncelerden korumak.

11) Yâd-daşt

Anlamı; kendini daima Allah'ın huzurunda bilmektir. Masivâyı bırakarak, sadece Allah'ı düşünmektir.